Kırgınlık,yazması bile ağır. Belli etmesi güç. Taşımasıda bir hayli zor tabi. İçimizde bir yerlere atıp geçmesini bekliyoruz,aklımıza getirmemeye çalışıyoruz,şarkılarla iyileşmeye çalışıyoruz,uğraş arıyoruz yana döne,kendimizden kaçıyoruz çoğu zaman ama olmuyor. Peki belli etsek,dökmek istesek içimizi,rahatlamak istesek,anlatmaya çalışsak… inanmıyoruz değil mi geçeceğine,anlaşılacağımıza,huzura kavuşacağımıza,yüzümüzün güleceğine. O yüzden böyle kıvranıp duruyoruz işte, o yüzden böyle dağılıyoruz, o yüzden böyle parçalanıyoruz…Düşünceler çarpıyor sağa sola,dağılıyoruz,savruluyoruz,yoruluyoruz,tükeniyoruz,göz yaşlarımızı tutamıyoruz,nasılsın diye sorulduğunda mecburiyetten hafif gülümseyip iyiyim diyoruz,dalgın oluyoruz,boşluktaymışız gibi hissediyoruz,kalbimize batan kırık dökük parçalarla ilerlemeye çalışıyoruz,gülmeyi deniyoruz,bir anlıkta olsa unutmaya çalışıyoruz hatta güçsüz
kalıyoruz haberimiz olmuyor. Kendimizi sorguluyoruz,üzülen biz olduğumuz halde. Öyle güzel seviyoruz ki suçu bazen kendimizde arıyoruz. Çünkü karşımızdakinin bizi yaraladığına inanmak istemiyoruz. Açıklama istiyoruz,içimize su serpecek cümleler duymak istiyoruz,ohh be diyip rahatlamak istiyoruz,sarılınca geçmeyecek biliyoruz. Bekliyoruz öyle çaresizce. Kimimiz ağlayarak ,kimimiz pencere önünde,kimimiz düşünerek,kimimiz telefon başında,kimimiz susarak,kimimiz yol boyu yürüyerek,kimimiz haykırarak… bir şekilde bekleniyor işte. Zorda olsa bazen ayağa kalkmayı deniyoruz,bir ışık arıyoruz kendimize,tutunmaya çalışıyoruz,sendeliyoruz ama pes etmekte istemiyoruz. İçimizde ufakta olsa bir umut taşıyoruz çünkü. Beklenmedik bir şekilde pervasızca saldırganlaşıyor hislerimiz ,içimizi kemiriyor,hırçınlaşıyoruz. Ne lokma koyuyoruz ağzımıza,nede gözümüze uyku. Biliyoruz böyle yaparak kendimize zarar veriyoruz,kendimizi ateşin içine atıyoruz ama dayanamıyoruz,elimizde olmadan devam ediyor bazı şeyler,kontrol edemiyoruz,uçurtma kaçıveriyor elimizden,yakalayamıyoruz. Bir anda karışıyor her şey. Darmaduman oluyoruz. Karanlığa gömülüyoruz. Umutta kalmıyor,inançta. Sil baştan başlıyoruz yine.Duygularımızın içinde kaybolup gidiyoruz.
kalıyoruz haberimiz olmuyor. Kendimizi sorguluyoruz,üzülen biz olduğumuz halde. Öyle güzel seviyoruz ki suçu bazen kendimizde arıyoruz. Çünkü karşımızdakinin bizi yaraladığına inanmak istemiyoruz. Açıklama istiyoruz,içimize su serpecek cümleler duymak istiyoruz,ohh be diyip rahatlamak istiyoruz,sarılınca geçmeyecek biliyoruz. Bekliyoruz öyle çaresizce. Kimimiz ağlayarak ,kimimiz pencere önünde,kimimiz düşünerek,kimimiz telefon başında,kimimiz susarak,kimimiz yol boyu yürüyerek,kimimiz haykırarak… bir şekilde bekleniyor işte. Zorda olsa bazen ayağa kalkmayı deniyoruz,bir ışık arıyoruz kendimize,tutunmaya çalışıyoruz,sendeliyoruz ama pes etmekte istemiyoruz. İçimizde ufakta olsa bir umut taşıyoruz çünkü. Beklenmedik bir şekilde pervasızca saldırganlaşıyor hislerimiz ,içimizi kemiriyor,hırçınlaşıyoruz. Ne lokma koyuyoruz ağzımıza,nede gözümüze uyku. Biliyoruz böyle yaparak kendimize zarar veriyoruz,kendimizi ateşin içine atıyoruz ama dayanamıyoruz,elimizde olmadan devam ediyor bazı şeyler,kontrol edemiyoruz,uçurtma kaçıveriyor elimizden,yakalayamıyoruz. Bir anda karışıyor her şey. Darmaduman oluyoruz. Karanlığa gömülüyoruz. Umutta kalmıyor,inançta. Sil baştan başlıyoruz yine.Duygularımızın içinde kaybolup gidiyoruz.
